رسانه

به گزارش ایسنا، لیلی گلستان ـ مدیر گالری گلستان ـ در این زمینه اظهار کرد: از دهم مرداد تا اول مهر ماه «صد اثر صد هنرمند» در وب سایت و اینستاگرام گالری گلستان میزبان علاقه‌مندان به هنر و البته خریداران آثار هنری خواهد بود.

او یادآور شد که ٧١٣ اثر متقاضی شرکت در این دوره بودند که ٢٨٢ اثر منتخب شده به نمایش و فروش گذاشته می‌شود.

گلستان درباره علت برگزاری نمایشگاه «صد اثر صد هنرمند» در فضای مجازی، گفت: مردم مدام می‌پرسیدند صد اثر چه وقت برگزار می‌شود. عادت کرده بودند که هر مرداد به این نمایشگاه بیایند، اما با آن جمعیتی که هر مرداد به گالری می‌آید، چطور می‌شد در این اوضاع لعنتی کرونایی نمایشگاه را در گالری بر گزار کرد؟ البته با نمایش آنلاین، تماشاچی خیلی خیلی بیشتری خواهیم داشت، اما باید ببینیم از لحاظ فروش چه می‌شود. فال است و تماشا. من هم که همیشه دل به دریا می‌زنم و با یک یا علی به سوی خطر کردن می‌روم. می‌نشینیم به تماشا که امسال تقدیر این نمایشگاه چگونه خواهد بود.

گلستان درباره سطح آثار ارسال شده به نمایشگاه امسال «صد اثر صد هنرمند»، اظهار کرد: خیلی اسامی تازه دیدم که در کنار کسانی که هر ساله شرکت می‌کردند در این دوره آثارشان معرفی می‌شود. سهم هنرمندان مقیم شهرستان هم مانند همیشه بسیار بالاست؛ امسال اصفهانی‌ها غوغا کردند و حدود یک سوم آثار از اصفهان آمده است، از شیراز، مشهد، رشت و کرمان هم کارهایی ارائه می‌شود.

او درباره حضور آثاری از چهره های شناخته‌شده نیز گفت: چند مجموعه‌دار کارهای زیبایی ارائه دادند؛ آثاری از پرویز کلانتری، رضا مافی، فرامرز پیلارام، پروانه اعتمادی، ناصر اویسی، اردشیر محصص، کامبیز درمبخش و ... .

گلستان درباره قیمت آثار گفت: قیمت آثار از ۲۵۰ هزار تومان شروع می‌شود، اما میانگین قیمت‌ها حدود یک تا پنج میلیون تومان است‌. گران‌ترین اثر هم ۹۰ میلیون تومان قیمت‌گذاری شده است.

او درباره دوری اش از گالری گلستان و عدم برگزاری نمایشگاه به روال همیشگی، گفت: چه کسی فکر می‌کرد که سر و کارمان به این کرونای ملعون بیفتد. واقعا از پنج دقیقه دیگرمان هم خبر نداریم‌. خدا بخیر بگذراند. روز گذشته رفتم پرونده‌ای از گالری بردارم، اشک به چشمانم آمد و خوب همه جا را نگاه کردم و شروع کردم به گردگیری و در واقع غبار روبی جایی که ۳۲ سال در آن زندگی و کار کردم و بسیار خوش بودم. خیلی دلم تنگ شده. امیدوارم زودتر از شر این ملعون راحت بشویم. 

شیما صفایی، ملی‌پوش تنیس روی میز بانوان ایران در گفت‌وگو با ایسنا به وضعیت تمرینات خود اشاره و بیان کرد: سالن‌های پیگ‌پنگ همدان تا دو هفته قبل باز بود اما با اوج‌گیری شیوع کرونا تعطیل شد و این تعطیلی گویا تا آخر هفته جاری ادامه دارد. در مدتی که سالن‌ها باز بود روزی دو جلسه صبح و بعد از ظهر تمرین داشتم اما اکنون فقط عصرها در پارکینگ خانه کار می‌کنم.

او در ادامه افزود: شرایطم‌ خوب است اما وضعیت آمادگی خود را باید در جریان مسابقات بسنجم و تمرینات ملاک نیست. با این حال شرایط بدی ندارم اما خیلی عالی یا خیلی ضعیف هم نیستم. از آنجایی که مسابقه ای نداریم تا حدودی انگیزه‌ام کم شده است اما این برای همه بازیکنان به وجود آمده و آنگونه نیست که تمریناتم را متوقف کنم.

صفایی که یکی از بازیکنان انتخابی ایران برای حضور در مسابقات انتخابی المپیک‌است در مورد احتمال لغو بازی‌های توکیو گفت: اگر المپیک لغو شود ناراحت می‌شوم اما سن بالایی ندارم و دوباره شانس حضور در این رویداد ورزشی را دارم. انگیزه‌ام را از دست نمی‌دهم چون می‌توانم سالیان سال پینگ‌پنگ حرفه ای را دنبال کنم.

این ملی‌پوش تنیس روی میز به وضعیت اسپانسری برای هزینه‌های تجهیزات و سفرهای ورزشی خود اشاره و بیان کرد: برند دونیک اسپانسر وسایل و تجهیزاتم است و حدود پنج سال است که با این شرکت قرارداد دارم و امکانات مورد نظر من را تامین می‌کند اما اکنون با شیوع کرونا و وضعیت اقتصادی دچار مشکل شده و گاهی می‌گوید نداریم یا پول تجهیزات را از بازیکنان می‌گیرد. برای سفرهای ورزشی خارج از کشورم اسپانسری ندارم و فقط با کمک هیات پینگ‌پنگ همدان و آموزش و پرورش استان یک بار به مسابقات فنلاند اعزام شدم.

او در این مورد افزود: پیدا کردن اسپانسر مخصوصا در همدان واقعا سخت است، حتی برای لیگ استانی هم که کل هزینه ۵ تا ۶ میلیون تومان بود، کسی پیدا نشد. از آنجایی که با هزینه شخصی نمی‌توانم در مسابقات برون مرزی شرکت کنم و مشکل اصلی من بحث مالی است، خیلی دنبال اسپانسر گشته‌ام اما کسی قبول نمی‌کند.

صفایی در پایان گفت: از فدراسیون تنیس روی میز، آقای قارداشی(رئیس فدراسیون)، خانم ایرانمنش(سرمربی تیم ملی بانوان)، همه مربیان و روانشناس تیم ملی که به صورت آنلاین با ما در ارتباط هستند، تشکر می‌کنم. این به من انگیزه می‌دهد چون می‌دانم که فدراسیون به من توجه می‌کند و پیگیر کارهایم است.

این روزها ذهن بسیاری از هنرمندان تئاتر درگیر این پرسش است که در دوران کرونایی، شکل اجرای این هنر که مبنای آن ارتباط بی‌واسطه بازیگر و تماشاگر است، چگونه خواهد شد.

هر یک از فعالان تئاتر پیش‌بینی‌های خاص خود را دارد و در این میان بابک محمدی ـ نمایشنامه نویس و کارگردان ـ احتمال می‌دهد تئاتری‌ها بار دیگر به سبک و سیاق یونانیان باستان نمایش اجرا کنند.

او در گفت و گو با ایسنا توضیح داد: باید فرم تئاتر را تغییر بدهیم. شاید بهتر باشد آن را به فضای باز ببریم که فرم و شیوه اجرایی خاص خود را می‌طلبد. مثل یونان باستان که تئاتر در فضای باز اجرا می‌شد ولی با فاصله اجتماعی بیشتر!

محمدی اضافه کرد: به هر حال موقعیت خاصی است. تئاتر باید در حضور زنده تماشاگر رخ بدهد ولی مردم به این زودی به تماشای تئاتر نخواهند آمد چون تماشاگر تئاتر قدری فرهیخته‌ است و احتمالا به سلامت خودش اهمیت می‌دهد.

او همچنین خبر داد که قصد دارد نمایشنامه‌ای درباره دوران کرونایی بنویسد ولی فعلا ترجیح می‌دهد کمی تامل کند تا برای شیوه اجرایی این نمایشنامه به قطعیتی برسد.

کارگردان نمایش «حرفه‌ای‌ها، یک کمدی غمگین» گفت: هنوز نمی‌دانم باید برای فضای مجازی نمایشنامه نوشت یا نه. فعلا می‌خواهم کمی منتظر بمانم تا ببینم وضعیت اجرای تئاتر به چه سمت و سویی می‌رود.

او ادامه داد: امسال برنامه داشتم دو نمایش اجرا کنم و گفتگوهای اولیه را هم با سالن انجام داده بودم که کرونا پیش آمد و حالا نه تنها در تئاتر را بسته‌اند که چراغش را هم خاموش کرده‌اند.

محمدی درباره نگارش دو رمان هم سخن گفت که موضوع یکی از آنها به دوران کرونایی شباهت دارد.

او توضیح داد: پیش از کرونا نگارش رمانی را شروع کرده بودم که در آن آدم‌ها نمی‌توانستند به یکدیگر نزدیک شوند و حیوانات هم پشت شیشه هستند و ... که اتفاقا همزمان شد با کرونا و این برایم خیلی عجیب بود.

نویسنده و کارگردان نمایش «مادم پی پی» که علاقه زیادی به اسب و سوارکاری دارد، ادامه داد: رمان دیگری هم می‌نویسم که داستان آن درباره این است که ما آدم‌ها چگونه با حسادت، افزون‌خواهی و انتقام‌جویی، خود را نابود می‌کنیم و لوکیشن این رمان، یک باشگاه سوارکاری است.

به گفته او، نام این رمان «لرد کیشوت» است و برای دریافت مجوز انتشار به وزارت ارشاد سپرده شده که پس از دریافت مجوز از سوی انتشارات «طهورا» به چاپ خواهد رسید.

محمدی که سال‌ها مقیم اتریش بوده است، چندی پیش داوری یکی از جشنواره‌های تئاتری را در این کشور بر عهده داشت.

کارگردان «پدرخوانده ناپلی» گفت: این جشنواره «آزمایشگاه بازیگری » نام داشت و جشنواره‌ای برای آموزشگاه‌های بازیگری اتریش بود. از آنجاکه قبلا در این آموزشگاه‌ها تدریس کرده بودم، برای داوری دعوت شدم و این جشنواره به دلیل کرونا، به صورت آنلاین برگزار شد.

او در پایان اضافه کرد: هنرجویان فیلم کوتاهی از بازی خود در مدت زمان یک تا دو دقیقه فرستادند و بررسی آنها تقریبا یک ماه زمان برد ولی تجربه جالبی بود.

به گزارش ایسنا و به نقل از گاردین، یک فرد مسلح در اوکراین در کشمکشی ۱۲ ساعته با پلیس این کشور، ۱۳ نفر حاضر در یک اتوبوس را به گروگان گرفت و از «ولادیمیر زلنسکی» رئیس‌جمهور اوکراین خواست تا در ازای آزادی این افراد تماشای مستندی با محوریت دفاع از حقوق حیوانات و روایت «واکین فینیکس» هنرپیشه مشهور را به تمام مردم اوکراین توصیه کند.

این مستند یا عنوان «ساکنان زمین» در سال ۲۰۰۵ و با نگاهی انتقادی نسبت به نحوه استفاده انسان از حیوانات به عنوان حیوانات خانگی، غذا، لباس، سرگرمی و تحقیقات علمی ساخته شد.

عملیات گروگانگیری این فرد صبح روز سه‌شنبه آغاز شد و فرد گروگانگیر علاوه بر درخواست تماشای مستند از بسیاری از مقامات کشور خواسته بود تا خود را به عنوان «تروریست» معرفی کنند.

در نتیجه درخواست این گروگانگیر، رئیس‌جمهور اوکراین در صفحه فیسبوک خود از همه مردم خواست تا این مستند را تماشا کنند.

پس از این اتفاق، گروگانگیر تمامی گروگان‌ها را آزاد کرد و خود را تسلیم پلیس کرد. پیام رئیس‌حمهور اوکراین نیز پس از آزادی گروگان‌ها از صفحه‌اش پاک شد.

بنابر گزارشات محلی، پلیس اوکراین فرد گروگانگیر را به عنوان مردی ۴۴ ساله مدافع حقوق حیوانات شناسایی کرده است.

اما همه قبرستان به همین نقطه و به قول میراثی‌ها به رینگ دورِ بقعه شیخ صدوق ختم نمی‌شود. چند ده متر آن طرف‌تر از مکانِ اجرایی کردنِ ساماندهی قبرستان آن هم با همسطح‌سازی قبور، هستند هنوز نقاطی که از دست‌کم دو سده‌ گذشته تا امروز هنوز دست نخورده‌اند یا چند دوره‌ چنین طرحی را نشان می‌دهند؛ یعنی همسطح سازی یک بار با آجرهایی که بیشتر شبیه به تزیینات ِ دور قبرند، بار دیگر با بتون و موزاییک و  دوره‌ بعدی با سنگ‌های ساختمانی که هر کدام نامِ خاص خود را دارند.

به گزارش ایسنا، ابن بابویه نخستین بار نیست که طعمِ تخریب و ویرانی را می‌چشد؛ او از همان قرن‌ها قبل شاید چند ده سال بعد از دفنِ «شیخ صدوق» در دلِ سردابی که بیش از ۲۰۰ سال قبل کشف شد، هم گردِ ویرانی به چشمش رفت.

این محوطه‌ تاریخی در طول سال‌های مختلف و با اتفاقات سهمگینی از حمله مغول گرفته تا جنگ‌های خوارزمشاهیان و تیموریان، بارها ویران شد و همان ویرانی‌ها مقبره شیح صدوق و قبرستانِ اطرافش را برای سال‌ها زیر خاک پنهان کرد، تا سرانجام تبدیل شدن زمین‌های منطقه به کشتزار و باغ و یافتنِ جسد سالم «شیخ صدوق» در یک سرداب که ۸۰۰ سال قبل‌تر آن‌جا دفن شده بود، مقبره‌ شیخ احداث شد و به مرور محوطه بار دیگر شکل قبرستان به خود دید.

اما شاید همین اتفاق تدریجی به مرور نشانه‌های قدیمی‌تر از دفن مردگان در قرون اولیه اسلام را در اطراف مقبره شیخ‌ صدوق حذف کرد، اقدامی که هنوز ادامه دارد و شواهد نشان می‌دهند هر چند ده سال یک‌بار بخش‌هایی از همین قبرستان را با طرح‌هایی که هدف‌شان معلوم نبوده، همسطح می‌کنند، آن قدر که این بار متولیانِ آن برای آسایشِ مردگان، محوطه را با تغییرهای زیادتری همراه کرده‌اند و به نظر می‌رسد تیرِ آخر را به تاریخِ این قبرستان می‌زنند تا علاوه بر از بین بردنِ سنگِ قبرهای تاریخی، اصالتِ این قبرستان را که دست‌کم از ۴۰۰ سال قبل نشانه‌هایش باقی مانده از بین ببرند.

درست مانند تجربه‌ای که همین دو سه سال قبل برای امامزاده عبدالله شهرری داشتند و به نظر می‌رسد هشدارهای میراثی‌ها چندان تاثیری برای آن‌ها نداشت و هنوز کارگران در این بخش مشغول کارند، سنگ می‌گذارند، فضا را صاف می‌کنند و سنگ قبرهای قدیمی را که توانسته‌اند به هر روشی از دل زمین جداکنند دست‌کم چند ده میلی‌متر بالاتر از جای قبلی روی سیمان و مصالح سخت، جاساز می‌کنند.

فعالان و کارشناسانِ میراثی معترض می‌شوند انگار که «به مرگ گرفته‌اند تا به تب راضی شویم» و می‌گویند باز هم خوب است که سنگ قبرهای قدیمی را سرجای خود قرار داده‌اند، نه این که مانند امامزاده عبدالله آن را هم از بین ببرند. در حالی که مهمترین مساله اصلی در این اعتراض‌ها از بین رفتن شاکله‌ اصلی قبرستانی است که از قضا نخستین گورستان شهرری و دومین قبرستانِ تهران هم محسوب می شود، اما انگار این را فراموش کرده‌اند!

اوقاف را مجاب کردیم تا از مشاوری آشنا با میراث کمک بگیرد

امیرمُصیب رحیم‌زاده - مدیر اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرری - که تجربه‌ برخورد با همین برنامه‌ریزی برای امامزاده عبدالله شهرری را داشت و به چشم دید که بخش‌هایی از این قبرستانِ تاریخی چطور صاف شد و سنگ قبرهایش نابود، این بار آسیب‌های واردشده به ابن بابویه را کمتر از ان محوطه‌ تاریخی می‌داند.

او در گفت‌وگو با ایسنا به تاریخچه‌ آغاز وارد شدن آسیب‌ها به این قبرستان اشاره می‌کند و می‌گوید: سال‌های ۹۰ و ۹۱ بیشترین آسیب به این مجموعه وارد شد، زمانی‌که اداره اوقاف طرحِ احداثِ شبستانی را در کنار مقبره‌ شیخ صدوق آغاز کرد و تا جایی که در توان میراث فرهنگی بود، با آن مقابله کرد، هر چند بخش‌هایی از قبرستان نیز در همان زمان در طرحِ همسان‌سازی اطراف بقعه، از بین رفتند.

وی با اشاره به ادامه‌دار شدن طرح همسان‌سازی قبور از سوی اداره اوقاف در دیگر گورستان‌های شهرری مانند امامزاده عبدالله ادامه می‌دهد: آن‌ها نخست بحث همسطح سازی را مطرح کردند که با مخالفت‌های میراث فرهنگی روبه رو شد، اما حداقل ‌کاری که توانستیم انجام دهیم این بود که آن‌ها را مجاب کنیم تا طرح را مشاوری آشنا با قوانین میراثی تهیه کند.

او به آغاز کارِ همسطح سازی قبور توسط میراث فرهنگی در آبان ۹۷ اشاره می‌کند  که اوقاف بدون هماهنگی با میراث، همسطح سازیِ رینگِ بقعه شیخ صدوق را انجام داد و می‌افزاید: در همان زمان در مکاتباتی با اوقاف اخطارهای اولیه را دادیم و مدیر اداره کل میراث فرهنگی تهران، در نامه‌ای با ریاست وقت اوقاف استان تهران، آن‌ها را ملزم به ارائه‌ طرح کرد تا در کمیته فنی مطرح و اعلام نظر شود.

میراث فرهنگی با کدام بخش طرح موافق بود؟

رحیم زاده با تاکید بر این‌که تا بخواهد این نوع مسائل جا بیفتد، زمان بر خواهد بود، ادامه می‌دهد: در آن زمان بر اساس مکاتبات انجام شده و کش‌وقوس‌هایی که به وجود آمد، اوقاف با ارائه طرح از سوی یک بخش خصوصی، طرحی را برای ما ارسال کرد که در معاونت وقت میراث فرهنگی بررسی شد، ما ملاحظاتی داشتیم و با نهایی شدن آن‌ها طرح مورد تایید قرار گرفت و تاکید شد این طرح حتما با نظارت کارشناس میراث فرهنگی اجرایی شود. یعنی هرزمان که اوقاف شروع به فعالیت می‌کرد باید ناظران میراث نیز حضور می‌داشتند تا اقدامات از نزدیک رصد شوند.

وی می‌گوید: یکی از کارهای خوبی که انجام دادیم این بود که تا جایی که توانستیم، اتفاقی که در امامزاده عبدالله پیش آمد، در این قبرستان رخ نداد و بیشتر سنگ قبرها حفظ شدند و براساس طرحِ تصویب شده در همان محلی که قبلی جانمایی شدند قرار گرفتند.

مدیر اداره میراث شهرری با تاکید بر این‌که از نظر میراث فرهنگی شکل و شاکله گورستان اهمیت بیشتری دارد، اضافه می‌کند: نظرات دوستان در حوزه اوقاف، تسهیل امور زائران و گردشگران و همسان‌سازی بود که از تاریخی بودن بقعه می‌کاست.

می خواستند سکوی قدیمی قبرستان را صاف کنند...

وی توضیح می‌دهد: در ضلع جنوبی بقعه سکویی قرار دارد که قصد صاف و همسطح کردن آن را داشتند، می‌خواستند هیچ پستی و بلندی در اطراف بقعه نباشد، زمانی که از این طرح آگاه شدیم به متولیان تذکر دادیم و درخواست کردیم تا طرح برای این رینگ با رضایت کامل و دقیق باشد.

رحیم زاده ادامه می‌دهد: در طرح در دست اجرای اوقاف برای ابن‌بابویه قطعا این طرح باید بازنگری شود، به نظر می رسد دوستان مواردی را رعایت نکرده‌اند، ما درصدد هستیم سریعتر نامه بزنیم تا طرح به میراث ارائه شود و در صورتی که مورد موافقت ما باشد، کار ادامه یابد. آن‌ها بدون هماهنگی نباید کاری انجام دهند، از سوی دیگر نمی‌توان از همکاری‌های آن‌ها با میراث فرهنگی نیز گذشت، بسیاری از سنگ قبرهای دارای قدمت حفظ شده‌اند، هر چند در برخی نقاط نیز سنگ ها دچار شکستگی و آسیب شده‌اند. قطعا برای توسعه و ادامه فعالیت نظارت بیشتر می‌شود.

جای شکر دارد که برای «ابن‌بابویه» اتفاق امامزاده عبدالله رخ نداد

میراث فرهنگی شهرری در طول دست کم ۹ سال گذشته نه تنها برای ساختِ شبستانی در اطرافِ مقبره‌ شیخ صدوق، بلکه در طرح همسان سازی امامزاده عبدالله نیز تجربه‌ تلخی را به دست آورد که به نظر می‌رسید، برای جلوگیری از ادامه دار شدن چنین اتفاقاتی به فکر راهِ چاره‌ای برای جلوگیری از هر نوع اتفاقی مشابه برای بناهای تاریخی خود که در اختیار دیگر نهادها به خصوص اوقاف است، باشد تا دست‌کم بدون هماهنگی هیچ طرحی در این بناها اجرایی نشود، اما طرحِ در دست اجرای اوقاف برای ابن‌بابویه نشان داد که هنوز چنین قدمی برای حفاظت از اثار تاریخیِ ریِ باستانی برداشته نشده است.

مدیر اداره میراث فرهنگی شهر ری در این باره اما توضیح می‌دهد: تجربه‌ای که در  امامزاده عبدالله با آن روبه رو شدیم، منجر به شکایتِ میراث فرهنگی از اوقاف شد و برخی از ضمانت‌هایی که اوقاف به میراث داد و بحث‌هایی که مطرح شد، نسبت به لزومِ نظارت میراث فرهنگی بر توسعه این نوع مکان‌ها تاکید داشت، بنابراین جای شکر دارد که در ابن بابویه آن اتفاق نیفتاد.

او با بیان این‌که «هر چند ما (میراث فرهنگی) در کارمان ضعف داشتیم، اما می‌توانم این قول را بدهم که اداره اوقاف از این به بعد همکاری لازم را با میراث خواهد داشت»، ادامه می‌دهد: یکی از مشکلات ما تغییر سریع تولیت‌ها در بقاع متبرکه است. تا با تولیتِ قبلی هر امامزاده به هماهنگی می‌رسیم، متاسفانه بعد از چند ماه تغییراتی ایجاد می‌شود و شخص دیگری جای تولیت قبلی می‌آید و آن شخص نیز نظرات خاص خود را دارد، این نوع اتفاقات کار را برای ما سخت‌تر می‌کند.

وی با اشاره به این‌که میراث فرهنگی قوانین خوبی برای جلوگیری از این نوع فعالیت‌ها دارد، بیان می‌کند: می‌توانیم این نوع اتفاقات را از حوزه مرجع قضایی پیگری کنیم، اما خوشبختانه به دلیل ارتباط و تعامل خوبی که با رییس کنونی اوقاف شهرری داریم، از او درخواست می‌کنیم تا دست‌کم در گورستان‌هایی که تحت تملک اوقاف است، این هماهنگی باشد.

با تغییر در اصالت اثر تاریخی مخالفیم

طرح‌های در حال اجرای امروزی در قبرستان‌ها و بقاع متبرکه تاریخی به نوعی در حال تبدیل شدن به پروژه‌های تجاری هستند که به نظر می‌رسد برای جذب بیشتر گردشگران و زائران اجرایی می‌شوند، طرحی که هویت بقعه و حتی قبرستان تاریخی را نادیده می‌گیرد. با شریط پیش روی قبرستان‌های تاریخی شهرری این سوال به ذهن می‌آید که آیا میراث فرهنگی و اوقاف تا کنون قرارداد یا پیش‌نویس قراردادی برای همکاری‌های دو جانبه امضا کرده‌اند یا اصلا میراث فرهنگی آن قوانین و ضوابط قابل اجرایی در بناهای تاریخی را به اوقاف اعلام کرده است؟

مدیر اداره میراث فرهنگی شهرری در پاسخ به این پرسش می‌گوید: مصوبه شورای عالی معماری و شهرسازی در زمینه سند ملی حفاظت از گورستان‌های تاریخی کشور که در اواخر سال ۹۷ به تصویب رسید، در اختیار همه‌ ارگان‌ها و حتی اوقاف قرار گرفته است، می‌توانم بگویم امکان هم ندارد که دست‌شان نرسیده باشد.

او می‌افزاید: ما نفی نمی‌کنیم که تعداد زائران و گردشگران در بقاع متبرکه نسبت به جمعیت و در مقایسه با سال‌های گذشته افزایش داشته است که این نیازمند تامین برخی زیرساخت‌های بیشتر است، ولی این‌که بخواهد خودِ مکان را تحت تاثیر قرار دهد، مورد موافقت ما نیست. ما معتقد به زیبایی در اصالتِ بنا هستیم، اگر قرار باشد در ساخت شبستان‌ها بدون ضوابط تغییراتی در معماری بنا انجام شود و اصالت آن تغییر کند، مورد موافقت میراث نیست و ما حتما جلو آن را می‌گیریم.

طرح‌شان فعلا در حد رینگ اطراف مقبره است

رحیم‌زاده طرحِ در دستِ اجرایِ اوقاف را در حال حاضر تا تکمیلِ رینگِ دور مقبره‌ شیح صدوق می‌داند و ادامه می‌دهد: فعلا تا همین محدوده است، بقیه کار در مکاتباتی که در حال انجام است فریز می‌شود تا اعلام نظر نهایی انجام شود، اما به نظر می‌رسد آن‌چه مدنظر میراث فرهنگی است در برخی موارد رعایت نشده و باید در جلسه‌ای با اوقاف، کارشناس مربوطه و معاونت میراث فرهنگی اظهار نظر کنند تا دست‌کم از دیگر تخریب‌ها جلوگیری شود.

او با تاکید بر این‌که میراث فرهنگی با بهسازی مخالف نیست، می‌گوید: باید ضوابط میراث در این طرح‌هابه صورت کامل رعایت شود، اما در برخی از موارد آن‌ها نظر خود را اعمال کرده‌اند.

او با اشاره به وجودِ برخی مقبره‌های خانوادگی که در اتاق‌هایی قرار گرفته و مقبره‌هایی که در فضای باز قبرستان با معماری خاصی ساخته شده‌اند، اظهار می‌کند:  نوع معماری در این نوع مکان‌ها نشان می‌دهد ذوق و سلیقه آنها بسیار بهتر از امروز بوده است، تنها مزیتی کنونی طرحِ امروزی باقی ماندن سنگ‌های موجود است.

رحیم‌زاده با اشاره به مرمت مقبره‌ شیخ رجبعلی خیاط در سال ۸۶ در این قبرستان، ادامه می‌دهد: در تیر ماه ۹۸، قانون حمایت از میراث فرهنگی به تصویب رسید که بر اساس آن، هر ارگانی که اثری تاریخی و ثبت شده در اختیار دارد، باید هزینه‌ مرمت را تهیه و تضمین کند تا کار با نظارت میراث فرهنگی انجام شود، نه با پرداختی هزینه‌ مرمت اثر توسط این نهاد.

این استاد ارتباطات و روزنامه‌نگاری در گفت‌وگویی با ایسنا، راه حل‌های پیشنهادی برای حوزه روزنامه‌نگاری در جهت حفظ پویایی در دوران کرونا و همچنین حفاظت از جان خبرنگاران را چنین شرح می دهد: یکی از مواردی که خیلی باید به آن توجه کنیم همگرایی است. رسانه ها در شرایط بحرانی در کنار یکدیگر قرار گرفته و همدیگر را پوشش ‌دهند. باید تلاش کنیم همپوشانی ها را بیشتر کنیم؛ مثلا اگر عکسی از یک رویداد را یک خبرگزاری در اختیار دارد و می‌تواند آن را در اختیار خبرگزاری دیگری قرار دهد، نباید دریغ کند. باید از توانایی های هم استفاده کنیم.

نویسنده کتاب «تیترنویسی» دومین راه حل پیشنهادی خود را پرداختن به سوژه‌ها از زوایای مختلف و پرهیز از تکرار عنوان می کند و می افزاید:  پیشنهاد دوم من به خبرگزاری ها مربوط است. می‌توان برخی از سوژه هایی که همه به آن پرداخته اند را از زاویه دیگر و با نگاهی متفاوت بررسی کرد. باید تفاوتی ایجاد شود. باید نگاه ما به سوژه ها و رویدادها از زاویه تازه ای باشد. به این ترتیب مخاطب احساس اقناع و بهره وری بیشتری خواهد کرد. در این اوضاع بحرانی نباید انرژی را برای کارهای تکراری صرف کنیم.

او سپس با تقسیم بندی فعالیت‌های روزنامه‌نگاران به دو دسته رویداد محور و فرآیند محور، در این زمینه اظهار می کند: خبر، گزارش خبری و یا مصاحبه‌های خبری، فعالیت‌های رویداد محور محسوب می‌شوند. برای موارد رویداد محور باید ترکیبی کار کرد؛ یعنی ممکن است رویدادی باشد که لازم است خبرنگار با رعایت فاصله گذاری اجتماعی با عکاسش در محل حضور پیدا کند و رویداد را پوشش دهد. در همه جای دنیا هم همین طور است. راه حل دوم در همین مبحث رویداد محور توجه به چند منبعی است؛ یعنی اگر امکان حضور برای پوششِ خبری رویدادی وجود ندارد، باید به چند منبع رجوع کرده و به یک منبع اکتفا نکنیم. رسانه‌های ما در ایران باید این را یاد بگیرند که تک منبعی بودن برای یک رویداد حسن نیست و گاهی می‌تواند آسیب باشد. در صورت تک منبعی بودن، ممکن است نتوانیم رویداد را از تمام جنبه‌ها و وجوه آن پوشش دهیم.

رضاییان ادامه می دهد: تهیه گزارش، یادداشت و نقد جزو فعالیت‌های فرآیندمحور هستند. فعالیت‌های فرآیندمحور در دورکاری امکان پذیرتر است. می‌توان یک مصاحبه عمقی و چالشی را غیرحضوری گرفت. می‌توان با جمع آوری اطلاعات از منابع مختلف و بررسی صحت و سقم آن‌ها، گزارش خوبی را تهیه کرد.

این استاد ارتباطات در پاسخ به این سوال که روزنامه‌نگاری آنلاین چه تاثیری  در فضای خبر دارد؟ توضیح می دهد: روزنامه نگاری آنلاین هم روزنامه نگاری حرفه ای است و تفاوتش در این است که سرعت انتشار در آن زیاد است و این بزرگترین حسن است. معنای روزنامه نگاری آنلاین این نیست که ما از فضا و از مهارت‌های روزنامه نگاری حرفه‌ای فاصله می‌گیریم. ما در روزنامه‌نگاری آنلاین امکانات مختلفی را در اختیار داریم؛ مثلا از نظر تصویری دستمان باز است، می‌توانیم برای مطالب پیوست از لینک استفاده کنیم، می‌توان برای بالا رفتن سرعت انتقال خبر، یک خبر اولیه و کوتاه درباره رویدادی منتشر کرد و بعد آن را به صورت پوششی گسترش داد. همچنین می‌توان گزارشی تهیه کرده و خلاصه ای از آن را نیز در دسترس قرار دهیم تا اگر کسی خواست متن کاملش را مطالعه کند.

این امکانات به ما می‌آموزد که حرفه ای تر کار کنیم. الان رویترز در بستر وب ارایه می‌شود و قوی تر و گسترده تر کار می‌کند. در روزنامه‌نگاری آنلاین هم ما همچون گذشته حرفه‌ای رفتار می‌کنیم و قواعد حرفه ای روزنامه نگاری به طور کامل رعایت می‌شود و حتی قوی تر هم شده است، تفاوتش با روزنامه نگاری سنتی این است که در ارایه دستمان باز است و می‌توانیم از امکاناتی که در فضای وب وجود دارد استفاده کنیم.

مجید رضاییان در پایان درباره رویکرد صحیح رسانه‌ها نسبت به موج دوم کرونا عنوان می کند: باید بیماری کرونا را خیلی جدی تر از قبل برای مردم تبیین کرد. لازم است به مردم آموزش دهیم تا همه پروتکل‌ها را به طور جدی رعایت کنند. الان رسانه‌ها بعد از کادر درمان، پناه مردم هستند. عادی جلوه دادن موضوع کار غلطی است. باید میزان تحمل مردم را بالا برد تا باور کنند این سبک زندگی را باید تا سال دیگر ادامه بدهند. طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی تا سال دیگر درگیر این موضوع هستیم مگر اینکه واکسن کرونا ساخته شود.